گفته بودم نوشتن خیلی چیزها برام خیلی سخته، دقیقا خیلی چیزها که یکیش امشب اتفاق افتاد. خواهرم و شوهرش امشب رفته بودند خرید. یک جعبه شیرینی، یک سطل ماست محلی و یک سطل هم شیر محلی خریده بودند و اونها رو روی صندلی عقب ماشین گذاشته و شام اومدند خونه ما. خونه جدید ما در محله نسبتا خوب شهرمون محسوب میشه و خیلی نزدیک به خیابون اصلیه و در اون ساعت شب خلوت هم نیست. ساعت ده و نیم خواهرم اینا خداحافظی کردند که به خونه شون برگردند. هنوز چند دقیقه ای از رفتنشون نگذشته بود که زنگ رو زدن و گفتند ماشینشون رو زده. بینوا فقط جعبه شیرینی و ماست رو برده بود و سطل شیر روی صندلی واژگون شده بود. خواهرم حدس می زد که شوهرش یادش رفته در ماشین رو قفل کنه و ما همگی معتقد بودیم کسی که سطل آشغال بزرگ سر خیابون رو می گرده احتمالا به صورت شانسی در ماشینو چک کرده و وقتی باز بوده فقط اون دو تا چیز رو برده. مامان کمی در تاریکی کوچه پیش رفته و دیده سطل ماست هم که گویا درش شل بوده از دست طرف افتاده کف کوچه. تا همین جا شما ببینید چقدر داستان غم انگیزه. ببینید چقدر درد در این ماجرا هست. ببینید که چه بهتی به انسان دست میده وقتی فردی ساعت، فلش،عینک دودی، کیف آچارها، قفل فرمون باز کنار صندلی و خیلی چیزهای دیگه رو رها کنه و جعبه شیرینی و سطل ماست رو برداره. اما اون چیزی که برای من سخته درباره اش حرف بزنم و منو در حد مرگ عصبانی و متاسف کرده، رفتار شوهر خواهرمه که علی رغم اعتراض شدید خواهرم به پلیس زنگ زد تا پلیس بیاد و در جریان این سرقت!!!!!! قرار بگیره! اجازه بدید دیگه سکوت کنم و برم بمیرم!
*شاید یه عده این سوال براشون ایجاد بشه که خب واقعا چه اشکالی داره یه سرقت به پلیس گزارش بشه؟ پلیس که نمیره دنبال یه جعبه شیرینی و اصلا مگه بیکارند که برای چنین چیزی وقت بذارند؟! که در جواب این عزیزان باید بگم اصولا پلیس قدرت اینو داره که وقتی یه رو دستگیر می کنه و ازش خوشش نمیاد تمام پرونده های بی سرانجام رو گردنش بندازه و براش سالها حبس در نظر بگیره!!
درباره این سایت